Vegas time

Okay, we hebben best wel iets gezien en meegemaakt in Amerika. Niets is hetzelfde, de verschillen zijn groot. We reden door de zwarte Rocky Mountains belegd met witte sneeuw. Langs de hot springs in Yellowstone met gele afzettingen, de bergtoppen in het groene Teton Park en de rode rotsen van Zion. We genoten van de rust in de bossen en de drukte van de grote steden. Maar dit? Dit slaat alles. Hier ontmoet je de schatrijke losers die dansen naar de pijpen van hun verloren geluk. Verstopt in de bosjes met de bedelbordjes voor hun kop. De straatarme multimiljonair die aan zijn spel een dikke Rolls overhield. Zijn winst. Nadat hij er zeven verspeelde. De lachers, de jankers, de spelers, de gokkers die altijd op zeker gaan en never verliezen. Of winnen. Ze trekken aan de machines die onverwacht uitkotsen wat zij tekort komen, om ze er weer mee vol te proppen. Ze vreten zich vet aan de honger naar meer. Nooit genoeg! Leggen de kaarten, fiches en bakken met geld op de zuigende tafels. Allemaal op zoek naar nog steeds dat teleurstellend gore, gulzig geluk. We ontmoeten er Hilary een wonderschone, leuke meid in het Harley Cafe aan de Strip. Ze is met haar vriendje, onder de tattoos, vette baard en knelkoppelingen in zijn oren. Naam vergeten. De hitte wordt weggeblazen door spranklers, het is benauwd en erg druk en we schieten aan van de drank. Als een blinde hoor je de herrie van de flitsende lasershow, met live op de Bühne: Elvis als leadzanger van een al lang vergeten band en dito choreografie van Penny de Jager. Je staat in een straat in de afgrond te kijken naar het vuurwerk, dat boven je kop in talloze kleuren uiteenspat, in een gitzwarte nacht. Op klaarlichte dag. Rien ne vas plus, 24/7, het hele jaar door, tot in het oneindige. Honderd dollar verloren, de pot nog op zak. Das winst toch? The sun’s shining hot. Seen it, done it, bin there. Twice; first time and last time and never again. Las Vegas, July 28 2016, 8.26 uur local time, lets go! On the move.