Je komt wat tegen

Je komt wat tegen zo onderweg. Leuke mensen, jong, oud, man, vrouw (en alles daartussen), aardig en geinteresseerd, vol bewondering, zelden vervelend. In Amerika hebben ze respect voor alles wat rolt en rijdt. Respect voor elkaar, hun land en hun vlag in het algemeen en respect voor ons rijdend museum in het bijzonder. Kennen ze hier niet. Rijdt hier niet, die Harley's uit WOII. De echte kenners gaan dan helemaal uit hun bol en iedereen maar vragen. Hoe komen jullie aan die motoren? Hoe oud zijn ze en welk type of soms zelf welk merk? Zijn er nog wel onderdelen te krijgen? Hoe hard rijden jullie? Wat kost nou zo'n ding? Waar gaan jullie heen? Het houdt niet op. Wel 30 keer op een dag in afgelegen gebied. In drukke steden nog vaker. Aan aandacht geen gebrek. Ze zwaaien, maken foto's en films, plaatsen ze op onze site, roepen ons na, het kan niet op. Iedereen doet het. Zelfs een klein eekhoorntje ging midden op de weg vol bewondering rechtopstaan. Recht voor het wiel van Chiel. Aiiii.

We ontmoeten ook echte vrienden zoals Jeff en Casey uit Lander die van een shit-happens-situatie een mooi avontuur weten te maken. Of echte vrienden die van alles beloven, maar niet thuis zijn als je wat afspreekt. Doneren aan een goed doel als KWF bijvoorbeeld. Kom op nou. En dan heb je van die lui die van alles van de motoren weten. Zelf hebben ze er geen of hebben nog nooit een meter gereden. Maar ze weten van alles. Meer zelfs dan wij. Laatst vertelde zo'n gastje mij waar een schakelaartje voor diende, terwijl ik niet eens wist dat het op mijn fiets zat. Ze prevelen de Daily Service tekst op het luchtfilter als een goed katholiek zijn zondagochtendgebed. Uit hun hoofd. Ze weten wat de WLC Model Caution op het plaatje op de tank betekent. Ik dacht dat het een waarschuwing was voor de soldaatjes in Mama Zulu, Papa Zulu taal voor een attack uit de lucht of van de grond. Nee, die klantjes leggen dat uit. Iets met olie en zo. Heel schattig. Soms mogen ze er dan even op zitten. Make the day of their lives. En een vlek op hun broek.

Wij zien er zelf inmiddels ook niet meer uit. Onder de olie en vet, in al lang niet gewassen T-shirtjes en broeken, zwarte koppen en nagels, bijna onverzorgd. Lui met stoppelbaardjes. De vlijtige liesjes keurig geschoren, maar rauw gebruind. We blijven ons best doen. Delen kaartjes uit en vertellen wat we doen en waarvoor. En ook al valt de opbrengst nu nog wat tegen, wij gaan door. Beloven we echt. Want als dit de werkelijkheid is, blijven wij nog even dromen. Morgen naar Flagstaf. Welterusten XXX.