Hoe heet het was en hoe ver

Hitte en ik, wij zijn geen vrienden. Op een of andere manier zit dat niet lekker in mijn systeem. Als dat wel zo zou zijn, had ik wel anders geheten. Kunta Kinte of Ali Baba of Benno of Chiel of zo, die dat wel lekker vinden. Daarom stonden we vroeg op, om er in de middag geen last van te hebben. Maar de band van Hugo wilde iets anders. Een nieuwe binnentube. Euvel bekend, stickertje in de band was gaan plagen en in recordtijd verholpen, dus toch wat later vetrokken. In de koelte van de ochtend reden we richting Zion, genoeg water bij ons, het prachtige National Park in. Langzaam werd het warmer, wat heter, echte hitte tot in het ondragelijke aan toe. Er heerst hier een hittegolf en de voorspelling was niet best. En als de Pelleboertjes hier een code rood voorspellen, dan is dat code rood en daar kun je geen grappen over maken. Het rijden werd een beproeving voor man en machine. Hoe langer we reden, hoe vaker je de motoren zag protesteren met kleine blauwe pluimpjes en niet alleen uit de uitlaat. Bergje op begonnen ze te sputteren en na een korte stop, kreeg je ze niet meer aangeschopt. Die van mij nog het ergste en ik snapte dat wel. Nog hestellend van het ontstekingsdrama, maakten de uitlaatklemmen hun naam al niet meer waar, de batterij haperde ietsjes, een rubber van de kickstarter begaf het en noem maar op. Niet echt dingen om je direct zorgen over te maken, maar het heeft toch invloed op de collectorsvalue zeg maar. Die wordt er ook niet beter van. Die van Chiel maakt sluiting in zijn schakelaar. En Ton zou Ton niet zijn als hij het wel weet te verhelpen met een elastiekje erom, vastgemaakt aan de tankdop. Hup, rijden, gaan en niet stilstaan!

Enfin, we moesten toch die kant op en onder welke omstandigheden dat ging gebeuren, is dan ondergeschikt. Extra flesjes water, dik insmeren, dikke olie bijvullen, kettinkjes strak en niet te warm kleden. Hugo en Jan blijven handschoentjes dragen. Terwijl er getankt wordt, kan ik in de koele ruimte bij de kassa even op adem komen, want het wordt nog warmer en warmer en heter wordt hitte, als in de hel. Hoe hoger we klimmen hoe heter het wordt. De zon prikt op je huid en je voelt 'm door je broek, ja zelfs door je schoenen heen branden. De hitte knalt door je helm op je schedel waar het bloed begint te koken en de zweetdruppeltjes die daaronder wegsijpelen, verdampen direct. Het ijs in de flesjes is allang gesmolten en je ziet kleine belletjes tegen de rand kleven. Te drinken is het niet meer, of je moet van heel slappe thee houden. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik al helemaal niet van thee houd. Dat water gooi ik ter verkoeling over mijn armen, knieen en in mijn nek. Dat voelt dan of je een plens gloeiend heet water over je heenkrijgt. Maar direct daarna werkt het zalig verfrissend. Al is het maar even, want je bent zo weer droog.

Van het prachtige landschap krijg ik niet zoveel mee. Gelukkig maken Freddy en Eric foto's en filmpjes dan zie ik dat later wel weer. Bij de wegwerkzaamheden en stoplichten staan we stil. Het vinden van een lekker plekkie in de schaduw is lastig en soms levensgevaarlijk. De weinige boompjes staan tegen de afgrond en de kans is groot dat dodelijk ongedierte ook liever uit de zon blijft. Op de motor blijven zitten is geen optie. De olie is dun en tegen het kookpunt gestegen, De cylinders en al het metaal er omheen zijn zo heet, dat een beetje smid er een andere vorm aan kan geven. Niet aanraken dus, nee zelfs niet in de buurt komen. Ja handen drijven van het zweet van het stuur. Het metaal erboven is gloeiend en met losse handjes is geen optie. Toch maar handschoentjes kopen? Ach, ben je gek? Ja, dat zijn we zeker. Welke idioot heeft dit verzonnen? Ik heb er in elk geval niet bij stilgestaan.

Als we weer rijden dan brengt dat ook al geen verkoeling meer. De lucht is zo heet en we happen naar adem die voelbaar is tot vlak boven je maag. Af en toe komt daar een vlaag overheen alsof iemand een grote fohn aanzet. Standje max welteverstaan. Als we de bergen hebben verlaten en we al een poosje geleden de laatste boom hebben gezien, het gras van frisgroen overgaat in geel en tenslotte verdort in het zand, dan wordt de lastige rit een verschrikking. Het asfalt begint te smelten en plakt aan de banden. De schaduw die in de ochtend nog gezellig met je meereedt, probeert zich helemaal te verstoppen onder je motor. Weg uit de zon. De fata morgana's worden steeds groter en de lucht erboven dwarrelt zachtjes weg. Komen doe je er toch nooit. Totdat er dan eindelijk iets van een skyline verschijnt. Ik knipper nog een keer met mijn ogen en ja hoor. Langs de weg zie ik een bordje; Las Vegas 12. Een kwartierje later liggen we in een bad met een biertje en worden we weer mens. Vanmiddag stappen en een gokje wagen. Volgende keer een minder hot verhaal. Cool xx