Weer onderweg

We worden al een tijdje achtervolgd. En niet door zomaar wat. Ook niet door die vrouwen. Die telkens maar roepen hoe awsome, cool, nice looking we zijn. Mochten ze willen. Hebben ze thuis niet. Nee, het is iets veel groters, angstaanjagend bedreigend, zelfs voor ons. Het blijft ons maar volgen. Komt steeds dichterbij. Het is nog zo'n 70 mijl tot we weer veilig zijn in Monument Valey. De kans dat het ons inhaalt is groot, maar kan ook nog wel even duren. Ondertussen genieten we van de prachtige rit door Grand Canyon, het landschap en de natuur. En daar zit nou net ons gevaar, waarvoor je gewaarschuwd wordt op de borden: FLASHFLOODS. Een hele grote, donkere wolk met een fel witte lijn boven en donder en bliksem, daaronder een zwart gordijn regen en ertussen een laag donkerblauw die hier en daar rood opschijnt. Waarschijnlijk door de weerkaatsing van de rode aarde. Of het opwaaiend stof ervan. En als die je dan inhaalt, dan ben je de klos, mag je niet verder. Dan ben je je leven niet zeker, wordt het ergste gevreesd.

De wolk heeft nog een behoorlijke afstand te overbruggen en ons tempo ligt hoog. Dus voor ons wat kan gebeuren, kijken wij onze ogen uit naar het geweldig overrompelende en zeer indrukwekkende landschap om ons heen. Je ziet de kracht van miljoenen jaren erosie terug in streepjes en lagen op de enorm hoge, steile mesa in alle kleuren kilometers ver tegenover je. En de diepe canyons die daartussendoor immense krachten zijn ontstaan. Iedere bocht is een verrassing. Het lijk of je door een pak anzichtkaarten rijdt. Op je motor. Soms blijft het landschap hetzelfde, maar krijg je een andere kijk op dit wonder der natuur. Soms verandert het hele plaatje en valt je mond open van het spel van de zon en de wolken op het hele gebied. Waauw, wat bijzonder, wat mooi en dat uren achter elkaar. Heel af en toe in een hoekje, komt ie weer in vizier. Die donderwolk die het op ons gemunt heeft.

De mijlen vliegen onder ons door. Nog 30 te gaan. Tussen twee prachtige rode mesa (Steile bergen in verschillende kleuren die in het landschap verrijzen. red.) met boven beide ook zware bewolking, zie je de oneindig lange weg door fata morgana's overgaan in de helderblauwe lucht erboven. Een highway to heaven waarop je je zo klein, bijna nietig voelt door de overweldigende natuur om je heen. Je voelt je zo klein als het stipje dat jouw tegenligger van jou ziet, op het punt waar de strepen van de weg waar je op rijdt bij elkaar komen. En jij hem. Als het een motorrijder is, groeten we bij het passeren, zeg een kwartier later. Anders ook goed, zoals het duimpje van een enthousiaste trucker. De wolk komt toch dichterbij nu. Tanken duurt bijna te lang en bij bergje op voelen we hem komen. Bergje af proberen we snelheid te maken en uit de schaduw van de wolken weer in de zon te gaan rijden. Hoel lang houden we dit nog vol?

Nog 5 mijl te gaan en ik denk dat we de strijd gaan verliezen. Maar er blijft hoop. We rijden nog met de mouwen opgestroopt en de jasjes open. Nog geen spat aan de lucht. Hup het kan, het moet, kom op nou. Maar de wolken van Wodan en de donder van Donar zitten ons scherp op de hielen. Toch voel je af en toe in de schaduw dat een felle rukwind van opzij je uit je baan blaast. En dan, net als je denkt dat we het halen, dan komt Benno met zijn handje naar rechts. Hoekie om, tja dan gaan we het niet meer redden, dan gaan we eraan. De jasjes gaan dicht, de mouwen omlaag. Twee bochtjes verder is het zover. De eerste druppels knallen op je helm en geven de onbedekte huid ferme tikken. Ton geeft het sein; pakjes aan. Even later rijden we als zwarte Michelin-poppetjes opgeblazen door de koude wind, door de harde regen. Het wordt donker en je ziet de weg bijna niet. Door de flitsen van de bliksem om je heen zie je af en toe schimmen voorbijkomen. De donder wordt overrompeld door het geroffel van de motoren, want die blijven gaan. Wat moet dat moet, maar niet meer zij aan zij door de bocht. Het tempo vertraagt.

Zo snel als hij kwam. Zo snel was hij ook weer vertrokken en het werd droog. Bij het tankstation, vlak voor de camping kon de regenkleding weer in de tassen. En daar kreeg ik dan ook direct te horen "Zo Robbie, nou je zin met je gekat op de zon?". Ik maakte nog een of ander slap excuus, maar dacht bij mezelf; ja, lekker toch. Daar dachten de jongens, stuk voor stuk, anders over. Niet verder vertellen hoor...